گلیمی بود آن شوریده جان را

بمردی داد تا بفروشد آن را

بدو آن مرد گفت این بس درشتست

بنرمی همچو پشت خارپشتست

خرید آن مرد ارزان و هم آنگاه

خریداری پدیدار آمد از راه

بدو گفتا گلیمی نرم داری؟

چنین گفتا که دارم تا زر آری

چو زر القصه پیش آورد درویش

نهادش آن گلیم آن مرد در پیش

بدو گفتا گلیمی بی نظیرست

که از نرمی بعینه چون حریرست

یکی صوفی سوی او هوش می داشت

خریدش تا فروشش گوش می داشت

همی یک نعره زد گفت ای یگانه

مرا بنشان درین صندوق خانه

که می گردد حریر اینجا گلیمی

سفالی می شود در یتیمی

که من در جوهر خود چون سفالم

ز صندوقت بگردد بو که حالم

اگر بر تو نخواهد گشت حالت

نخواهد بود عمرت جز وبالت

چو در ظلمت گذاری زندگانی

چه حیوانی چه تو چون می ندانی

همه اعضای خود در بند دین کن

اگر خود را چنان خواهی چنین کن

مبین مشنو مگو الا بفرمان

که تا کافر نمیری ای مسلمان

چو مردت می نه بینم در هدایت

ز کافر مردنت ترسم بغایت

برای عبرتست این طاق و ایوان

تو جز شهوت نمی بینی چو حیوان

ببازاری که دائم سود جان بود

چگونه بایدت دائم زیان بود